Bas en ik zijn weer terug in Canada. Het was fijn om familie en vrienden te zien, maar het was ook erg vermoeiend en verdrietig. Mijn vader is behoorlijk van slag, hij kan niet wennen aan het alleen zijn. Hij gaat vaak twee keer per dag mijn moeder opzoeken die gelukkig dichtbij woont. Zoals ik al eerder schreef is er niet veel contact met haar mogelijk, ook daar heeft hij het natuurlijk moeilijk mee. Heel triest.
En ik....ik ben verdrietig....ik kijk mijn moeder in haar ogen....ziet ze me? Ik weet het niet, ze weet mijn naam...maar heeft geen emotie. Ze is erg mager, loopt heel moeilijk en is angstig. Ze heeft een bange, holle en verwarde blik. Mijn moeder....altijd een sterke vrouw....niet meer.
