Ik heb lang getwijfeld of ik dit blog wilde schrijven. Het gaat over pa. Als hij, laten we zeggen zijn been gebroken had zou dat niet zo moeilijk zijn, want dat is een onderwerp waar iedereen zich wel iets bij kan voorstellen. Pap is een tijdje geleden (net voordat hij hier naar Canada kwam) getest in de geheugenpolikliniek in het TweeSteden Ziekenhuis. Hij was doorverwezen door zijn huisarts en Dr. Maas (geriater) heeft onderzoeken gedaan. Laurien en pa zijn 2 weken geleden naar Dr. Maas geweest voor de uitslag. Ik heb een copy van de brief ontvangen waarin het onderzoeks proces en de conclusie staat.
Tja, het kwam niet geheel als een schok (zeker niet na pa hier 3 weken dagelijks mee te hebben gemaakt) maar als je het woord Alzheimer leest komt dat toch ff binnen. Het is nog in een begin stadium en ik heb gezien hier dat pa ook nog heel veel zelf kan. In het rapport staat ook dat 'het ziektebesef' afwezig is en dat maakt het allemaal erg ingewikkeld. Pa beseft zeker dat hij vergeetachtig is, maar hij vindt dat alles verder goed gaat. Hij krijgt sinds kort maaltijden thuis bezorgd omdat we merkten dat hij niet meer regelmatig kookte. En zoals op de foto's van zijn bezoek hier te zien was: hij eet graag :)
Hij is door de arts aangemeld bij een dementieconsulente en die gaat hem nu ook regelmatig bezoeken en begeleiden waar nodig. Dit is trouwens dezelfde dame die ook betrokken was bij pa en ma toen ma ziek werd. Mam had een andere vorm van dementie, zij had vasculaire dementie en pap dus Alzheimers (valt allemaal onder dementie).
Een van de dingen die in de brief van de arts stond was dat pa niet meer mag autorijden (er staat letterlijk: autorijden staken). Tja en nu?? Als we (Laurien en ik, maar ook de dementie consulente) er met pa over praten weet ie niet meer dat de arts dat gezegd heeft. En als ik zeg: 'dat staat in de brief van de arts' zegt ie: daar weet ik niets van en ik kan trouwens nog goed autorijden. Zucht.... zo lastig allemaal....voor pa natuurlijk....maar ook voor ons. We waren er al langer van overtuigd dat hij niet meer moest autorijden, maar wat doe je?? Nu het zeg maar 'officieel' bevestigd is hebben wij een meer dan vervelend besluit moeten nemen. Wij nemen het besluit, Laurien 'mag' het uitvoeren........ sleutels afpakken dus.......super pijnlijk! En pap boos :( Snappen we helemaal! Ik heb gezien hoe hij hier de (vaak dagelijkse) dingen vergat, dingen (ook in het verkeer) niet meer goed kan overzien en zijn reactievermogen een stuk minder is. Hij kan daar niets aan doen, maar we willen geen risico nemen dat hij toch in de auto stapt (want hij vergeet dus dat het niet meer mag) en een ongeluk krijgt. Holy Smokes.....dit is niet leuk!
Nogmaals: pap kan nog heeeeel veel wel, hij keutelt wat aan in zijn tuin, hij kan nog goed fietsen, krijgt best veel bezoek, gaat bij buren op een bakkie en wordt regelmatig opgehaald om mee uit eten te gaan etc.
Maar toch..... zoals mam altijd zei: wordt maar oud..........
