Ik heb lang getwijfeld of ik dit blog wilde schrijven. Het gaat over pa. Als hij, laten we zeggen zijn been gebroken had zou dat niet zo moeilijk zijn, want dat is een onderwerp waar iedereen zich wel iets bij kan voorstellen. Pap is een tijdje geleden (net voordat hij hier naar Canada kwam) getest in de geheugenpolikliniek in het TweeSteden Ziekenhuis. Hij was doorverwezen door zijn huisarts en Dr. Maas (geriater) heeft onderzoeken gedaan. Laurien en pa zijn 2 weken geleden naar Dr. Maas geweest voor de uitslag. Ik heb een copy van de brief ontvangen waarin het onderzoeks proces en de conclusie staat.
Tja, het kwam niet geheel als een schok (zeker niet na pa hier 3 weken dagelijks mee te hebben gemaakt) maar als je het woord Alzheimer leest komt dat toch ff binnen. Het is nog in een begin stadium en ik heb gezien hier dat pa ook nog heel veel zelf kan. In het rapport staat ook dat 'het ziektebesef' afwezig is en dat maakt het allemaal erg ingewikkeld. Pa beseft zeker dat hij vergeetachtig is, maar hij vindt dat alles verder goed gaat. Hij krijgt sinds kort maaltijden thuis bezorgd omdat we merkten dat hij niet meer regelmatig kookte. En zoals op de foto's van zijn bezoek hier te zien was: hij eet graag :)
Hij is door de arts aangemeld bij een dementieconsulente en die gaat hem nu ook regelmatig bezoeken en begeleiden waar nodig. Dit is trouwens dezelfde dame die ook betrokken was bij pa en ma toen ma ziek werd. Mam had een andere vorm van dementie, zij had vasculaire dementie en pap dus Alzheimers (valt allemaal onder dementie).
Een van de dingen die in de brief van de arts stond was dat pa niet meer mag autorijden (er staat letterlijk: autorijden staken). Tja en nu?? Als we (Laurien en ik, maar ook de dementie consulente) er met pa over praten weet ie niet meer dat de arts dat gezegd heeft. En als ik zeg: 'dat staat in de brief van de arts' zegt ie: daar weet ik niets van en ik kan trouwens nog goed autorijden. Zucht.... zo lastig allemaal....voor pa natuurlijk....maar ook voor ons. We waren er al langer van overtuigd dat hij niet meer moest autorijden, maar wat doe je?? Nu het zeg maar 'officieel' bevestigd is hebben wij een meer dan vervelend besluit moeten nemen. Wij nemen het besluit, Laurien 'mag' het uitvoeren........ sleutels afpakken dus.......super pijnlijk! En pap boos :( Snappen we helemaal! Ik heb gezien hoe hij hier de (vaak dagelijkse) dingen vergat, dingen (ook in het verkeer) niet meer goed kan overzien en zijn reactievermogen een stuk minder is. Hij kan daar niets aan doen, maar we willen geen risico nemen dat hij toch in de auto stapt (want hij vergeet dus dat het niet meer mag) en een ongeluk krijgt. Holy Smokes.....dit is niet leuk!
Nogmaals: pap kan nog heeeeel veel wel, hij keutelt wat aan in zijn tuin, hij kan nog goed fietsen, krijgt best veel bezoek, gaat bij buren op een bakkie en wordt regelmatig opgehaald om mee uit eten te gaan etc.
Maar toch..... zoals mam altijd zei: wordt maar oud..........
Klopt helemaal, ja het is heel moeilijk, jij zit daar en ik zit hier. Pa gaat achteruit. Zoals je schrijft, hij vergeet veel, ik merk dit bijna draaglijks en dat is zwaar. Ik maak er het beste van en probeer pa zo goed mogelijk te ondersteunen. Zichtbaar ondersteunen maar zoals je weet regel ik thuis ook veel voor pa. Ik ga regelmatig samen met hem naar de supermarkt en we gaan heerlijk puddinkjes uitzoeken, dat is een heerlijk moment om naar pa te kijken. We buurten wat en drinken koffie met het liefst een gebakje. Pa smult er van. Ons pap is niet het aller makkelijkste jongetje van de klas geweest en dit houd hij aardig goed vol hihi, bovendien is hij een doorzetter. Dat is goed, heel goed als het maar niet gevaarlijk word dan ben ik/zijn wij, van mening dat je in moet grijpen. Het is moeilijk om iemands vrijheid af te nemen maar door dat pa Alzheimer heeft en slecht zicht (pa heeft maar een oog, 45% zicht) wat moet je dan???? Zoals ik al zei, pa geeft nooit op en zou blijven auto rijden ja en nu is hij heel boos op mij. Ik begrijp zijn emotie, nu even wat afstand en dan komt het wel weer goed tussen ons. Zo merkte ik ook dat pa steeds vaker vergat dat hij zijn eten op het vuur had staan. Daarom heb ik de Maaltijdservice ingeschakeld zodat pa voortaan zijn maaltijden in de magnetron kan warm maken en het gas niet meer vergeet. Boven dien geen gedoe meer met veel boodschappen doen. Pa is enorm boos op mij. Ik ben fysiek diegene die alles van hem af neem. Maar wat moet je als het voor zichzelf of anderen gevaarlijk wordt??? Wat moet je! Het woord: zorgen, betekend helaas soms ook dat je iemand in bescherming moet nemen. Of het nu in het verkeer is of in huis. Gelukkig sta ik er niet alleen voor, dat wil zeggen, ik heb erg veel steun aan joi Jacky. Wij hebben nog nooit zo frequent contact gehad. We mailen, bellen, teksten. Praten praten praten nog eens over hoe het nu verder moet met Pa. Jacky bedankt voor je steun, mam zou trots zijn op ons…..
BeantwoordenVerwijderen…en ….zoals mam altijd zei: wordt maar oud…..
'
Liefs Laurien
Respect voor jullie beider. Ik was in de 'gelukkige' omstandigheid dat het zover niet heeft mogen/moeten komen met mijn Pa. Houd elkaar op de hoogte, incasseer én deel jullie zorg (en) almaar weer zo lang het nodig is. Nogmaals; r e s p e c t.
BeantwoordenVerwijderenRespect voor jullie beider. Ik was in de 'gelukkige' omstandigheid dat het zover niet heeft mogen/moeten komen met mijn Pa. Houd elkaar op de hoogte, incasseer én deel jullie zorg (en) almaar weer zo lang het nodig is. Nogmaals; r e s p e c t.
BeantwoordenVerwijderen